teddypaan

เพื่อนๆบางคนอาจมองว่าไม่ได้อะไรจากการประชุมครั้งนี้เลย แต่เราว่าเราได้เรียนรู้เยอะมาก ไม่ได้ อุดอู้กะยูนิต เล็กๆที่เป็นสี่เหลี่ยมของเรา ได้ ไปเดินห้างแบบจุใจ พร้อมเงินในกระเป๋าที่หายไป ตอนนี้เรามีไอเทมตัวใหม ukulele จะบอกว่าอยากเล่นเลยซื้อจริงๆเรามี ไอดอลสมัยปี 2002 นะคะ เราปลื้มพี่Michelle Branch มากๆ ถ้าใครไม่คุ้นแนะนำให้ไปลองฟัง game of love ของ santana ดู เราว่าผู้หญิงที่เล่นดนตรีเป็นก็เท่ไปอีกแบบ จริงๆถ้าซ้อมมากเราจะเจ็บมือเพราะมีผลกับงาน ประจำของเรา --' แต่ก็เอาเถอะ อยากทำไรก็ทำหางานอดิเรกทำ เพลงต่อไปที่จะเล่น คือ need you now ของ Lady antebellum สะกดถูกไหมไม่รู้ เราเป็นคนชอบเพลงภาษาอังกฤษอยุ่แล้ว ที่จริงเราชอบฟังเพลงตั้งแต่เด็กนะคะ ตั้งแต่ เเบเบาะ คุณพ่อเราเลี้ยงเราก็จะเปิดเพลงให้ฟังและไกวเปลให้หลับ แต่ที่ไม่ได้ เล่นไรเปนกะเค้าสักอย่างเพราะ เคยเรียนเปียโนตอน 7ขวบ มาวันแรก ก็ไปไม่รอดละ 555+ ครุเค้าชอบแต่คนรวยๆ บ้านเราไม่ได้เป็นคนรวย แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ เราไม่ต้องง้อใครแล้ว pursue my dream ต่อเลยแล้วกัน ง่า !! เ็ซ็งนะ ไปดุหนัง paranormal activity มานอกจากไม่เหนผีสักตัว...

หลังจากเรียนจบมา 6 เดือน ฮ่าๆ ก็ได้เวลากลับไปเชียงใหม่เตรียมเรื่องรับปริญญา ต้องไปแก้บนที่ ศาลาธรรมหน้ามอ สักหน่อย เตรียมเช่าชุดครุย เตรียมซื้อชุดนศ กระโปรงม่วง อืม แล้วก็ไปประชุมวิชาการ เอ ตอนเรียน ระดับ UG เราไม่เหนอยากเรียน lecture ฟังบรรยาย แต่ตอนนี้ เป็นผู้ปฏิบัติรู้สึกอยากมีความรู้ อยากนั่งเรียน มีอาจารย์มาสอนมากๆ ^^ เวอร์ไป ปกติเราไม่ค่อยถูกกะแสงสีของเชียงใหม่ (เพราะไม่มีตัง) เท่าไร แต่ไปทีไรก็ชอบมากๆ มันคือความสุขอีกอย่างหนึ่ง สถานที ก็ ไม่ไกลจากตัวคณะเรามาก "warm up" ไงเพราะเืพื่อนสนิทของเรา เกิดและโตที่นั้น ต้องบำรุงสายตาให้ดี เพราะมี moment และสิ่งมีชีวิตที่น่ารักโครโมโซม xy ให้เรามองเยอะ และ ก็มี xy ที่ใจอยากเป็นหญิงให้เราเล่นด้วย 55+++++ คิดถึงวอร์มอัพ ที่ขาดไม่ได้ก็ร้านบุฟเฟ่ต์ที่หาไม่ได้แถวบ้านนอกเราอยากจะไปเก็บกินให้ครบ เราใช้ชีวิตอยุ่ในรั้วมหาลัย ตลอด 6 ปี ก็คุ้มอยุ่ ถึงแม้จะอู้คำเมืองไม่ได้ แต่ก็ฟังออกบ้าง แต่ที่หนักก็คือชีวิตการเรียน กว่าจะรอดมาได้นี่ เป็นสิ่งมหัศจรรย์มากๆ คิดถึงบุญคุณมหาวิทยาลัยและอาจารย์ที่น่ารักมากๆ(เท่านั้น) กว่าจะเติบโตได้ถึงตอ...

มีงานประจำ มีเงินเดือนใช้ พ่อแม่ ซื้อรถยนต์ 1.6 cc ให้ใช้ เป็นของขวัญรับปริญญา แต่น้ำหนัก ปาไปเกือบ 90 กิโล จากเมือก่อน 60 กว่าๆนะ อาจเป็นช่วงตอนเรียน เครียดกินเยอะ กินบุฟเฟต์ตกสัปดาห์ละ 2 ครั้งได้ วันๆ นั่งเล่นตามดาราดีๆทั้ง เกาหลี ฝรั่ง ไทย ญีปุ่น อยู่ตรงหน้า อินเตอร์เนตและคอมพิวเตอร์ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตอบโจทย์ตัวได้ไหมว่าความสุขของตัวเองคืออะไร เรามีพร้อมทุกอย่าง มีรถ มีบ้าน มีพ่อแม่ น้อง มีเงินใช้ แต่ความสุขของเราคืออะไรยังไม่รู้ ทำไมเราอยากโหยหาความสุขอีกนะ ตามหามันไม่เจอ อายุ ตอนนี้ก็ 24 ปี ปีหน้าก็ 25 แล้ว ความรับผิดชอบก็ไม่มีอะไรมาก ยอมรับเลยว่าเป็นคนที่ใครมาห้ามทำอะไรไม่ได้ ถ้าใจอยากทำก็ทำไปจนสุดกำลังความสามารถ ทุกอย่าง เพราะคิดว่าวันนี้คือวันสุดท้ายที่จะอยู่บนโลกใบนี้แล้ว เราอยากทำไรก็รีบทำ เราอยากบ้าดารา ดูดารา ดูคอนเสิรตทุกๆวัน แต่ทำไม่ได้เราต้องทำงานและมีความรับผิดชอบ คนที่รักเราที่สุดเราก็รู้ว่าคือพ่อแม่ ตอนนี้ปริญญาก็ได้แล้ว งานก็มีแล้ว แต่ยังหาความสุขทุกๆวัน ถ้าต้องรอมันใช่ความสุขไหมคะ ??? ความสุขที่ต้องพยายามมันคือความสุขไหม มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยัง...